‘Als je de uitslag hoort, gaat alles langs je heen’
Haar huisarts twijfelde geen moment, toen Chantal Woerdeman zich begin 2017 meldde. “Ik voelde een harde plek in één borst. Binnen no-time kon ik terecht op de mammapoli van het Zaans Medisch Centrum. ’s Ochtends maakten ze een echo en mammografie en ’s middags zat ik al bij de chirurg. Hoewel er op de beelden niks te zien was, vertrouwde ze het niet. Ze besloot om stukjes weefsel te laten afnemen.” Drie dagen later kreeg Chantal alsnog de gevreesde uitslag: “Ik bleek borstkanker te hebben.”
“Op dat moment gaat alles langs je heen. Hoewel ze hun best doen om je stap voor stap bij te praten over wat er gaat gebeuren, kregen mijn man en ik de helft niet mee. gelukkig konden we de volgende dag nog eens bij de mammacareverpleegkundige terecht. Ze heeft alles rustig uitgelegd en aangegeven dat we altijd kunnen bellen bij vragen.”
Onderzoek toonde aan dat Chantal lijdt aan een hormoongevoelige vorm van borstkanker: “Dat is op zich goed te behandelen. Het betekent wel dat je na de chemo nog minimaal vijf jaar aan de hormoon- therapie moet. Vanwege de vorm en grootte van de tumor moest mijn borst ook worden geamputeerd. Verder ontkwam ik niet aan de bestralingen, omdat elders cellen waren aangetroffen.”
Chantal blikt terug op een roerige tijd voor haar en haar gezin. “Vooral voor mijn twee kinderen was het heftig. Mijn zoon zat toen nog in groep 8. Voor het voortgezet onderwijs had hij het advies VMBO-t/ HAVO gekregen, maar gedurende het jaar werden zijn schoolresultaten minder. Het doet je verdriet als je ziet dat je kinderen eronder lijden. gelukkig doet hij nu VMBO-t en gaat het stukken beter met hem.”
Chantal is erg blij met de support van de oncologie- verpleegkundige die ook de rol van ondersteunings- consulente vervult. “Het is fijn dat je als patiënt en familie één aanspreekpunt hebt, ook tijdens de chemo’s. Ze heeft ons veel informatie gegeven – juist ook over de niet-medische kant van het verhaal. Wat doet kanker met jou en je gezin?
Wat is de invloed op je dagelijks leven? Ze wees ons ook op de mogelijkheid van psychologische ondersteuning. Die hebben we niet nodig gehad. We hebben samen de schouders eronder gezet en gezegd: we gaan ervoor!”
Nu anderhalf jaar later heeft Chantal haar leven weer op de rit: “Ik heb mijn werk als kapster weer opgepakt. En de vooruitzichten zijn goed. PET-onderzoek in januari moet uitwijzen of alles echt weg is. Ik ben erg tevreden over de zorg van het Zaans Medisch Centrum: de specialistisch verpleegkundig consulente was uiterst betrokken, de verpleegkundigen waren lief voor me en – ook prettig – de artsen waren heel duidelijk.”
