Jolanta Putek is in dienst bij onze partner CleanLease als meewerkend coördinator Linnenkamer, maar ze voelt zich bovenal onderdeel van het ZMC. “Samen met twee andere medewerkers verzorg ik het linnengoed en de bedrijfskleding. Het ziekenhuis is mijn tweede thuis. Ik ben hier soms vaker dan in mijn eigen huis.”
Jolanta: “Vijf dagen per week start ik om half zes ‘s morgens in het ziekenhuis. Dan begin ik met de was ophalen bij alle afdelingen door het hele ziekenhuis heen. Ik heb zo 15 tot 20 karren vol die ik naar buiten breng waar de chauffeur ze ophaalt om naar de wasserette te brengen. De karren worden aaneengeschakeld als een treintje en worden getrokken door een klein elektrisch ‘hondje’. We hebben hem Brutus genoemd. Als de karren te zwaar zijn gaat hij heel hard grommen!
Na het wegbrengen van de vuile was is het tijd om op alle afdelingen te tellen hoeveel voorraad er nog is. Daarna komt de schone was binnen en verdeel ik die over de afdelingen. Bij het inruimen let ik erop dat alle schone was onderop de stapel komt zodat iedereen altijd lekker op schone lakens ligt. Ik stel me altijd voor dat mijn moeder patiënt is in ons ziekenhuis. Ik zou niet willen dat ze op een muf laken onder uit de kast ligt, maar juist lekker fris en schoon. Dus dat wil ik voor onze patiënten ook.
Mijn werk is fysiek best zwaar. Een volle kar weegt al gauw 250 kilo en een zak met was weegt soms wel 50 kilo. Na het weekend gaan er soms op een dag wel 800 lakens door mijn handen. Ik heb mezelf daarom geleerd om slim te werken. Ik heb allerlei trucjes om mensen een beetje te laten meehelpen zodat ik niet alles alleen hoef te tillen.
Ik zorg er ook voor dat nieuwe medewerkers het juiste uniform krijgen in hun eigen confectiemaat. Ik kan inmiddels in een oogopslag al zien welke maat iemand nodig heeft. De artsen dragen witte jassen en de verpleegkundigen met een groene mouw en kraag. Dit is allemaal vastgelegd door het ZMC in het kledingbeleid. Ze krijgen ook een pasje en kunnen daarmee elke dag schone kleding halen bij de kledinguitgifteautomaat (KUA). Die weet precies wat iemand nodig heeft.
Ik houd ervan om dingen direct op te lossen voor collega’s, het maakt me niet uit wat het is. Het contact met alle collega’s maakt mijn werk zo leuk. Laatst was er groot onderhoud aan het geautomatiseerde uitgave- en inleverpunt van dienstkleding. Ik heb toen twaalf dagen achter elkaar gewerkt. Samen met mijn collega Hellen deed ik handmatig de kledinguitgifte: Hellen de broeken en ik de jassen. Dat was heel gezellig. Ik ken iedereen en weet precies welke maten de collega’s dragen. Sommige collega’s grapten: ’Jullie zijn nog sneller dan de automaat!’.
Het is de bedoeling dat de patiënten mij zo weinig mogelijk zien. Ik probeer alles zo snel mogelijk te doen en ik loop buiten de poli’s om. Naar vuile was kijken is voor niemand leuk en de patiënten hebben vaak genoeg aan zichzelf dus die wil ik zo min mogelijk lastigvallen.
De runners in het ziekenhuis zijn mijn beste maatjes. Zij doen de bevoorrading op de afdelingen. Als ze zien dat er iets tekort is va de linnenkamer, laten ze dat weten en kan ik het meteen in orde maken. Ook met de beveiliging en de receptionisten is het heel gezellig. Op mijn verjaardag kreeg ik bloemen en een kaartje van ze. Zo lief!”
